Do historii żeńskiej piłki ręcznej w Lubinie przejdzie sezon 2010/2011. Pod wodzą Bożeny Karkut Zagłębie zdobyło historyczny złoty medal Mistrzostw Polski. Wcześniej lubinianki obroniły krajowy Puchar i sezon zakończyły w podwójnej koronie!

Rundę zasadniczą Zagłębie przeszło jak burza. „Nie ma mocnych na Zagłębie” – takie tytuły najczęściej pojawiały się w mediach. Na 22 mecze lubinianki wygrały aż 21 razy i zanotowały jeden remis. Na finiszu tej części rozgrywek Zagłębie aż o 7 punktów wyprzedziło drugi Łączpol Gdynia i o 8 swojego odwiecznego rywala, SPR Lublin. W fazie play-off miedziowe również nie miały sobie równych i drodze do wielkiego finału zanotowały same zwycięstwa (w tym jedno po dogrywce), w ćwierćfinale eliminując KSS Kielce, a w półfinale Politechnikę Koszalin. O złoto Zagłębie zmierzyło się z SPR-em. W wielkim finale, rozgrywanym do trzech zwycięstw podopieczne Bożeny Karkut pokonały dotychczasowe mistrzynie Polski 3:2 i zdobyły historyczne złoto.

Wcześniej Zagłębie triumfowały w rozgrywkach o Puchar Polski. W ćwierćfinale lubinianki pokonały Start Elbląg i awansowały do final four. W turnieju rozegranym w Pruszkowie miedziowe najpierw pokonały pewnie Piotrcovię, a w finale po niezwykle zaciętym i emocjonującym boju wygrały z Łączpolem Gdynia i po raz drugi z rzędu zdobyły krajowy puchar. „Zagłębie na tronie, Zagłębie w podwójnej koronie!” – skandowali na zakończenie sezonu 2010/2011 lubińscy kibice.

W kolejnym sezonie Zagłębie wymieniane było w gronie kandydatów do zdobycia medalu i znów nie zawiodło. Po dobrych wynikach w rundzie zasadniczej przyszedł czas na fazę play-off. W ćwierćfinale lubinianki w derbowym pojedynku pokonały dwukrotnie Carlos Jelenia Góra. Niestety w półfinale przyszło się zmierzyć z najlepszą drużyną żeńskiego szczypiorniaka w Polsce w ostatnich latach. SPR Lublin okazał się lepszy i lubiniankom drugi raz z rzędu przyszło walczyć o brązowy medal. Zagłębie zdobyło brąz już po trzech meczach, tym razem pokonując Politechnikę Koszalin.

W sezonie 2008/09 oprócz kolejnego medalu, tym razem srebrnego, lubinianki po raz pierwszy w historii sięgnęły po Puchar Polski, przełamując tym samym niekorzystny bilans spotkań z SPR-em Lublin. To właśnie z wielokrotnymi mistrzyniami kraju podopieczne Bożeny Karkut zmierzyły się w półfinale rozgrywek o krajowy Puchar. Zagłębie wygrało pewnie pierwszy mecz w stolicy Lubelszczyzny, a w rewanżu dopełniły tylko formalności. W decydującym meczu lubinianki zmierzyły się z nieobliczalną Politechniką Koszalin. Zwycięstwo 27:23 (10:9) dało żeńskiej drużynie Zagłębia pierwszy w historii sekcji Puchar Polski. W rozgrywkach ekstraklasy lubinianki znów były w czołówce. Po rundzie zasadniczej zajmowały drugie miejsce, za SPR-em Lublin, z którym zmierzyły się w wielkim finale, sięgając ostatecznie po czwarty w historii tytuł wicemistrza Polski. Zagłębie również zagrało w pierwszym, historycznym meczu o Super Puchar Polski, gdzie uległo nieznacznie mistrzyniom kraju – SPR-owi.

W kolejnych latach żeńska drużyna Zagłębia nie odnosiła znaczących sukcesów… aż do sezonu 2005/06, kiedy podopieczne Bożeny Karkut po raz kolejny wywalczyły wicemistrzostwo Polski.

Rundę zasadniczą lubinianki zakończyły na pierwszym miejscy, wyprzedzając AZS Gdańsk i SPR Lublin. W ćwierćfinale play-off Zagłębie pewnie pokonało Sośnicę Gliwice, a w półfinale Zgodę Ruda Śląska. Finałowa rywalizacja z SPR-em Lublin była bardzo emocjonująca, a losy mistrzowskiego tytułu ważyły się do samego końca, do wyłonienia mistrza potrzebne było aż pięć spotkań. Dwa pierwsze na własnym parkiecie wygrały lubinianki, jednak SPR odrobił straty na własnym terenie. W piątym, decydującym o mistrzostwie meczu emocje sięgnęły zenitu. Spotkanie zakończyło się remisem. Również dogrywki nie przyniosły rozstrzygnięcia i o złotym medalu musiały zadecydować rzuty karne. Z siedmiu metrów skuteczniejsze okazały się zawodniczki SPR-u i to one sięgnęły po mistrzowski tytuł, a lubiniankom przypadło wicemistrzostwo.

W sezonie 2006/07 podopieczne Bożeny Karkut również włączyły się do walki o medale i niewiele brakowało, aby ponownie w finale zmierzyły się z SPR-em Lublin. Tym razem ta sztuka się nie udała, gdyż na drodze do finału stanęła Piotrcovia. Lubiniankom pozostała więc walka o brązowy medal, o który zagrały z AZS-em Gdańsk. Podopieczne rywalizację rozstrzygnęły już w trzech spotkaniach i wywalczyły brązowy medal Mistrzostw Polski.

W sezonie 2000/01 zespół objęła Bożena Karkut i wywalczyła z nim brązowy medal. Lubinianki ustąpiły miejsca wówczas tylko Monteksowi Lublin, który zgromadził 58 punktów i Sośnicy Gliwice, do której zespołowi Zagłębia zabrakło tylko dwóch punktów. Niemniej jednak trzecie miejsce zadowoliło kibicówa, tym bardziej, że drużyna Zagłębia po niezwykle ciężkich meczach dotarła do półfinału Pucharu Europejskiej Federacji Piłki Ręcznej. W drodze do półfinału lubinianki wyeliminowały tak uznane europejskie marki jak węgierski Debreczyn czy francuskie Metz. 

Sezon 2001/02 był jeszcze bardziej udany. Zagłębie wywalczyło srebrny medal Mistrzostw Polski i awansowało do półfinału Pucharu Zdobywców Pucharów. Ponownie rozgrywki pucharowe dostarczyły lubińskim kibicom wielu emocji. W trzeciej rundzie podopieczne Bożeny Karkut bez problemów rozprawiły się z Colegio de Gaia, wygrywając pewnie obydwa mecze – 32:12 u siebie i 28:20 na wyjeździe. Podobnie było z U. FLAGA Korneuburg. Tym razem wygrane 40:15 i 28:18. Kolejni rywal był już dużo bardziej wymagający. W ćwierćfinale Zagłębie zmierzyło się z norweskim Nordstrand 2000 Oslo. Pierwszy mecz rozegrany w stolicy Norwegii wygrały gospodynie 23:18. W rewanżu lubinianki już w pierwszej połowie odrobiły straty, a w drugiej części meczu utrzymywały korzystny dla siebie rezultat i wygrały ostatecznie 27:20. W półfinale lubinianki trafiły na światową potęgę szczypiorniaka Handball Club „Lada Toljatti”.

Lubinianki weszły do I ligi (wówczas najwyższa klasa rozrywek) w sezonie 1989/90 i zaledwie po kilku latach stały się jedną z najlepszych drużyn w naszym kraju. Zawodniczki ze stolicy polskiej miedzi często wymienianie były w gronie kandydatek do stanięcia na podium.

Pierwsze poważne osiągnięcia przypadły za kadencji Romana Jezierskiego, który w sezonie 1994/95 zdobył z lubińskim klubem wicemistrzostwo Polski, a 5 lat później powtórzył ten sukces.

Zagłębie siedmiokrotnie startowało w Europejskich Pucharach, a w sezonie 1999/00 doszło do ćwierćfinału Pucharu Europy. Również w rozgrywkach o Puchar Polski szczypiornistki Zagłębia odniosły sukces. Chociaż w 1998 roku w finale ustąpiły rewelacyjnemu Montexowi, to drugie miejsce pozwoliło na występy w europejskich pucharach.

Dzięki zdobyciu mistrzostwa Polski w sezonie 2007/008 Zagłębie Lubin po raz pierwszy w historii wystąpiło w elitarnych rozgrywkach Ligi Mistrzów. Los nie był łaskawy dla najlepszej polskiej drużyny. Podopieczni Jerzego Szafrańca trafili do grupy G, zwanej „grupą śmierci”, gdzie zmierzyli się z tak renomowanymi rywalami jak hiszpański BM Ciudad Real czy niemiecki Flensburg. Stawkę uzupełniał mistrz Norwegii – Drammen HK.

Nikt mistrzom Polski nie dawał najmniejszych szans i co prawda lubinianie z grupy nie wyszli, ale napsuli sporo krwi dużo wyżej notowanym rywalom. Mało tego. Zagłębie na stałe wpisało się do historii klubowego szczypiorniaka w Polsce, wygrywając sensacyjnie na wyjeździe z jednym z kandydatów do wygrania Ligi Mistrzów, niemieckim Flensburgiem 33:32 (14:15).

Wynik nie obszedł się bez echa nie tylko w kraju, ale i za granicą. Zwycięstwo z Flensburgiem nie pomogło jednak w awansie do kolejnej fazy rozgrywek, lubinianie zajęli czwarte miejsce w grupie i odpadli z Ligi Mistrzów. Zagłębie zostało zauważone w Europie, a co za tym idzie z klubu, w zimie, odeszli dwaj czołowi zawodnicy – Michał Kubisztal i Bartłomiej Jaszka.

Po odejściu tak ważnych zawodników Zagłębiu nie dawano większych szans na medale. Tymczasem lubinianie drugi raz z rzędu zagrali w wielkim finale Mistrzostw Polski, gdzie musieli uznać wyższość Wisły Płock, dopiero po piątym spotkaniu. Do swojego dorobku Zagłębie dodało kolejny medal Mistrzostw Polski, tym razem srebrny.

Do historii klubu na stałe wpisał się sezon 2006/07. To wtedy Zagłębie, po raz pierwszy w historii piłki ręcznej w Lubinie sięgnęło po tytuł Mistrza Polski. W rundzie zasadniczej podopieczni Jerzego Szafrańca nie mieli sobie równych. W 22 meczach lubinianie odnieśli aż 19 zwycięstw i tylko trzy razy schodzili z parkietu pokonani. Do fazy play-off przystąpili z pierwszego miejsca. W meczu decydującym o mistrzostwie lubiniani spotkali się z płocką Wisłą i udało im się zrewanżować.

Pierwsze dwa spotkania wygrało Zagłębie, w kolejnych dwóch ponieśli porażki. Piąte, decydujące spotkanie w Lubinie na stałe pozostanie w pamięci kibiców Zagłębia. Od 26. minuty lubinianie musieli sobie radzić bez kluczowego zawodnika Michała Kubisztala, który za faul na przeciwniku ujrzał czerwoną kartkę. W ostatnich minutach spotkania czerwoną kartkę ujrzał również trener Jerzy Szafraniec. To nie podcięło „Miedziowym” skrzydeł. Jeszcze na kilkanaście sekund przed końcową syreną prowadzili jedną bramkę, ale Wisła zdołała doprowadzić do remisu. Prawdziwym bohaterem został Bartłomiej Jaszka, który rzucając bramkę z 15 metrów przedłużył nadzieję Zagłębia na złoty medal.

Dogrywka nie przyniosła rozstrzygnięcia, o mistrzowskim tytule musiały zadecydować rzuty karne. szymon Ligarzewski obronił dwa karne, co dało drużynie Zagłębia upragnione Mistrzostwo Polski! Oprócz mistrzowskiego tytułu lubinianie doszli również do półfinału Challenge Cup, gdzie przegrali nieznacznie z późniejszym triumfatorem tych rozgrywek rumuńską Resitą.

W sezonie 2004/05 męska drużyna Zagłębie zdobyła pierwszy w historii sekcji medal Mistrzostw Polski i to od razu srebrny. Rundę zasadniczą lubinianie ukończyli za „wielką trójką”, czyli Wisłą Płock, Śląskiem Wrocław i Vive Kielce. W półfinale play-off drużynie Zagłębia przyszło zmierzyć się z naszpikowanym gwiazdami Śląskiem, drużyną która miała zwojować nie tylko ligę, ale również europejskie puchary. Jak się później okazało wrocławianie nie zdobyli nawet medalu, a w półfinale lepsi od „wojskowych” okazali się podopieczni Zenona Łakomego, którzy sprawili nie lada niespodziankę, wygrywając dwa mecze i awansując do wielkiego finału. W finale lubinianie przegrali z obrońcami tytułu – Wisłą Płock. Wicemistrzostwo Polski zdobyte w sezonie 2004/05 było pierwszym krokiem w stronę budowania drużyny, która miała walczyć o najwyższe cele.

Aspiracje Zagłębia potwierdziły się już w kolejnym sezonie. Trenerem drużyny wicemistrzów Polski został Jerzy Szafraniec, a prowadzona przez niego drużyna dołączyła do swojej kolekcji kolejny medal – tym razem koloru brązowego.  W rundzie zasadniczej lubinianie, podobnie jak sezon wcześniej, uplasowali się na czwartym miejscu, za Wisłą Płock, Vive Kielce i Chrobrym Głogów. W ćwierćfinale podopieczni Jerzego Szafrańca odprawili z kwitkiem MMTS Kwidzyn, jednak później nie sprostali Wiśle Płock. W meczu o trzecie miejsce Mistrzostw Polski lubinianie pewnie pokonali faworyzowane Vive Kielce. W rywalizacji do trzech zwycięstw Zagłębie wygrało 3:0 i ponownie stanęło na podium Mistrzostw Polski.

Awans do I ligi (wówczas najwyższa klasa rozrywek) piłkarze ręczni z Lubina, już pod obecną nazwą „Zagłębie”, wywalczyli w sezonie 1990/91. Na sukcesy nie trzeba było długo czekać.

Już w sezonie 1992/93 lubinianie zdobyli Puchar Polski. Podopieczni Andrzeja Jeżaka i Jerzego Szafrańca w final four odnotowali dwa zwycięstwa: z Chrobrym Głogów i Wybrzeżem Gdańsk oraz remis: z Warszawianką Warszawa, co wystarczyło do końcowego triumfu.

Jak się później okazało sympatycy szczypiorniaka w Lubinie długo musieli czekać na kolejny sukces. Mimo iż zawodnicy Zagłębia wiele razy stawiani byli w gronie faworytów do zdobycia medalu, ostatecznie musieli zadowolić się miejscem poza podium.

Najbliżej sukcesu było w sezonach 1994/95, 2001/02 i 2003/04, wtedy lubinianie zajmowali miejsce czwarte, tak nie lubiane przez sportowców.

Początki piłki ręcznej w Lubinie sięgają lat 60-tych, a dokładnie 1967 roku. Właśnie wtedy powstała męska sekcja szczypiorniaka, utworzona w Zespole Szkół Górniczych w Lubinie. Do rozgrywek drużyna przystąpiła pod nazwą „Górnik” Lubin, a pierwszym trenerem został Szymon Kanigowski.

W sezonie 1979/80 lubińska drużyna Bolesława Grabowego awansowała do II ligi.

Żeńska sekcja piłki ręcznej w Lubinie powstała dużo później od sekcji męskiej, bo w 1982 roku, a za jej założycieli uważa się: Franciszka Hawrysza, Jana Pawlaka oraz Henryka Kruglińskiego. Szczególnie ten ostatni przyczynił się do stworzenia podwalin pod późniejsze sukcesy kobiecego szczypiorniaka w Lubinie.

Działał w sporcie niekiedy przez 24 godziny na dobę. To dzięki niemu wyścig kolarski Szlakiem Grodów Piastowskich stał się sztandarową imprezą polskiego sportu w połowie lat 80-tych. Ale Henryk Krugliński dał się poznać przede wszystkim jako działacz piłki ręcznej. Każde zwycięstwo zawodniczek Zagłębia w dużej mierze dedykowane jest jego pamięci, a zwycięstw i sukcesów nie brakowało.